IX

Nie. Nie tak wyglądał nasz Kapitol. Ten, który widziałam przed sobą był milczący, cichy i taki... pusty. Brakowało mi w nim tej ekscentryczności, barw. Spojrzałam na Blue, która również patrzyła na majestatyczne, choć mroczne miasto z niedowierzaniem w oczach. Dziewczyna sapnęła. Wciąż nie mogła pogodzić się z utratą ukochanej, z resztą jej się temu nie dziwiłam.

-Wydaje mi się, że możemy znaleźć tu całkiem dobre miejsce na ukrycie się. Przy okazji możemy same zapolować.- mruknęła i popatrzyła na mnie, czekając na moją reakcję. Ani drgnęłam, zbyt przybita krajobrazem rozciągającym się przede mną, lecz wiedziałam, iż błękitnowłosa ma stuprocentową rację.

-Co proponujesz?

Sojuszniczka wyciągnęła przed siebie palec wskazujący, który skierowała na wejście do kanałów. Rzuciłam jej zdziwione spojrzenie.

-Popierdoliło cię?!- warknęłam.- Tam może być więcej zmiechów!

Odpowiedziała mi wzruszeniem ramion.

-Masz więc jakiś inny pomysł?- podrapałam się po brodzie, zastanawiając się cicho, następnie zaś skinęłam głową. Kiwnęłam głową na budynek biurowca, który nie był używany już od ponad dekady.

-Niemożliwe, że będą się tam pałętać, będą się bali.- powiedziałam i ruszyłam spokojnie, trzymając w dłoni topór gotowy do walki. Wybuch. W pierwszej chwili nie przejęłam się, po głowie kołatała mi się myśl, że jakiś nieuważny trybut musiał wpaść na Hadrię i jej bandę, lecz wtedy zorientowałam się, że gruchnęło zdecydowanie bliżej, niż zwykle. Wtedy to zobaczyłam. Dom, który stał koło nas nagle zakołysał się niebezpiecznie, a jego szklane okna z impetem zaczęły wypadać z ram. Z ledwością udało mi się uskoczyć, ratując tym samym Blue przed tragiczną śmiercią. Szkło rozbijało się o asfalt, a echo roznosiło się wokół. Odłamki fruwały w powietrzu, jednak nam nic się nie działo, dopóki, dopóty zasłaniałyśmy oczy. W końcu jednak i cały budynek zaczął się przekrzywiać. Metalowa konstrukcja przechyliła się mocno w naszą stronę. Upadał. Nie było innej możliwości, zasłoniłyśmy twarze, uciekając przed śmiercią. Znowu. Popatrzyłam się w stronę budynku- niestety na swoje nieszczęście- spory odłamek szkła dostał mi się do oka. Krzyknęłam z bólu. Narząd wzroku zaczął łzawić i krwawić lekko- najwyraźniej musiałam pokaleczyć powiekę od wewnątrz, jednocześnie uszkadzając spojówkę. Chciałam przetrzeć oko i w jakiś sposób pozbyć się z niego ciała obcego, jednak wiedziałam, że gdy zrobię to w tamtym miejscu- zginę.

Pobiegłam za swoją sojuszniczką, krzycząc, by zwolniła, jednak długonoga Blue najwyraźniej mnie nie usłyszała i wciąż pędziła przed siebie na łeb, na szyję. Budynek upadł z wielkim hukiem, wzbijając w niebo tumany kurzu i szklanych odłamków. Było głośno, zdecydowanie za głośno.

Dobiegłyśmy do równoległej ulicy i zatrzymałyśmy się. Udało nam się. Żyjemy. Westchnęłam głośno i przysiadłam na ziemi, prosząc przy tym dziewczynę, by pomogła mi usunąć z oka szkło. Gdy przykucnęła przy mnie, jej mina stężała. Niebieskowłosa zbladła patrząc się w moje chore oko.

-Vesper, to zdecydowanie nie wygląda dobrze.- jej ton nie wróżył nic dobrego.

-Jak to? Chcę to zobaczyć!- poprosiłam i podeszłam do jednego z budynków, aby móc się przejrzeć w odbiciu. Już z daleka widziałam, że coś jest nie tak- oko nie powinno być takie zaczerwienione. Pominę już fakt, że wylewała się z powieki strużka świeżej krwi, która mieszała się z łzami wydzielanymi przez narząd wzroku. Podeszłam bliżej i zaniemówiłam. Spojówka była w złej, ba, koszmarnej kondycji. Cała poszarpana, zniszczona, a z rogówki wystawał mały, niepozorny, choć ostry kawałek szkła, który splamiony był krwią i wbijał się głęboko w spojówkę. Powinnam w tej sytuacji płakać, jednak bałam się, że ból stanie się uciążliwszy, niż do tej pory.

-Usuń to, błagam.- powiedziałam głosem wypranym z emocji. Dziewczyna spojrzała się na mnie niepewnie.

-Będzie cię to bolało.

-Po prostu tu usuń!- krzyknęłam zaciskając pięści. Z trudem otwarłam szerzej oko. Blue podeszła do mnie i sięgnęła palcami do odłamka. Ścisnęłam zęby i starałam się utrzymać oko wytrzeszczone. Dłoń niebieskowłosej drżała. Zdecydowanie brakowało jej precyzji chirurga, ale w sytuacji, w jakiej się znalazłam nawet niedoświadczona nastolatka może okazać się pomocna.

Złapała za szkło i pociągnęła lekko. Przez moje ciało przeszła fala silnego bólu. Wrzasnęłam na całe gardło, a potem uświadomiwszy sobie, co właśnie zrobiłam- przeraziłam się. Mój krzyk słychać było pewnie na całej arenie. Wtedy, zamiast chmary spragnionych krwi trybutów zobaczyłam spadochron z przyczepionym małym metalowym pudełkiem. Popatrzyłam się na Blue zdrowym okiem. Dziewczyna skoczyła do znaleziska i otwarła wieczko pudełka.

-Prezent od sponsorów!- uradowała się. Odetchnęłam z ulgą.

-Co to jest?

-Sprzęt chirurgiczny.- rzekła i wzięła w dłoń strzykawkę i igłę.- Zapewne znieczulenie.- mruknęła. Wbiła mi ostrze w poszkodowaną powiekę i sprawiła, że zupełnie już nie czułam bólu- nie czułam niczego. Następnie w jej rękach znalazł się skalpel i pęseta. Bałam się myśleć, co ona zamierza zrobić, dlatego postanowiłam, że bezpieczniej byłoby nie pytać.

Po długim czasie spędzonym w jednej i tej samej pozycji, w końcu odłamek zniknął z mojego oka, jednak nie mogłam ani mrugać, ani nim ruszać.

-Co z nim jest? Będzie działało jak wcześniej?- odpowiedziało mi milczenie. Szkło upadło na ziemię, bryzgając wokół siebie maleńkimi plamkami krwi.- Blue?- mój głos być coraz bardziej przerażony.- Blue, odpowiedz!

-Obawiam się...- zaczęła. Przełknęła głośno ślinę i usiadła po turecku naprzeciw mnie.-... Że możesz całkowicie stracić wzrok w tym oku.- zamurowało mnie.

-Ale... przecież coś jeszcze widzę! Zamglone, ale widzę! Blue, jesteś pewna?- pokiwała energicznie głową.

-To jeden z pierwszych objawów.- zaklęłam głośno. Jest gorzej, niż się spodziewałam. Arena rzeczywiście jest koszmarem. Koszmarem i piekłem. Beatryce się myliła- nie da się przyjmować Igrzysk na luzie...