XIV

To było pewne, że kapitolińscy farmaceuci dodali czegoś szczególnego do naszych lekarstw - po kilku godzinach moja rana wydawała się wyglądać lepiej, niż wcześniej, choć wciąż chodziłam z wielkim trudem, a noga dalej bolała. Nie byłam jednak w stanie narzekać na brak poprawy. Czysta i z wielką ulgą usiadłam na trawie razem z Blue. Tymczasem Otton przyszedł z całym naręczem martwych królików, które musiały dać się złapać we wnyki.

- Założę się, że jesteście głodne - rzekł kładąc zwierzęta na ziemi. Z ciekawością przyglądałam się, jak jego długie palce, utytłane z krwi ze zręcznością odplątywały zwierzęta z metalowych linek, a następnie z pomocą noża zdzierały skórę, obnażając mięso gryzoni. - mylę się? - dodał unosząc brew ku górze. Chłopak nie należał do grona osób, które tolerowały bycie ignorowanymi. Pokiwałam głową zgodnie z prawdą. Przez chwilę wszyscy milczeliśmy, jakby przerwana cisza miała sprowadzić na nas klęskę.

- Jak myślicie, ile już tutaj jesteśmy? - błękitnowłosa odezwała się nagle, wywołując w nas zaskoczenie pytaniem. Otton oderwał się od wykonywanej wcześniej czynności i spojrzał na nią długim, spokojnym spojrzeniem. 

- Nie jestem pewien, ale chyba niedługo miną trzy tygodnie - odparł gorzko i wrócił do uprzednio wykonywanej czynności. Blue westchnęła głośno i zakryła twarz dłońmi. Nie trzeba było być specjalnie inteligentnym, żeby wiedzieć o czym myślała w tamtej chwili - o Angeli. Jej ukochanej, najwspanialszej Angeli, którą straciła wiele dni temu. Znając odpowiedź, spytałam się jej jednak co wspomina.

Przez moment w jej błękitnych oczach widziałam płomień miłości, który zgasł, niczym pojedyncza świeczka, zastąpiona przez smutek, żal, gorycz. Cierpienie. Tym jedynym słowem byłam w stanie nazwać całe jej jestestwo w tamtej chwili. 

- Vesper... Wiem, że się nie zgodzisz, ale proszę, pozwól mi umrzeć - wiedziałam, że każda próba odmowy będzie wiązała się z naleganiem dziewczyny. Nie było sensu sprzeczać się z osobą, która straciła sens swojego życia, jednak ta osoba była dla mnie oparciem w najgorszych, najcięższych chwilach. Byłam świadoma, że śmierć tylko ukoi jej ból, jednak bałam się, że tak szybko poprosi ponownie o śmierć. 

Otton westchnął przeciągle i otarł o czarną koszulkę splamiony krwią nóż, podchodząc do błękitnowłosej dziewczyny. Wstałam, wiedząc, co zaraz może się stać.

- Otto, nie. Proszę! - złapałam go za ramiona, stawiając opór, gdy próbował obejść mnie. 

- Nie widzisz, że ona sama tego chce? Wolisz, żeby zabiła ją Hadria?! - brązowowłosy krzyczał, próbując uciszyć mój protest. Nie dawałam jednak za wygraną. Wbijałam paznokcie w skórę chłopaka, raniąc go. Spod moich palców powoli ciekły strużki ciepłej, szkarłatnej posoki. 

- Nie! Ona tylko tak mówi! Ona nie chce zginąć! - wrzeszczałam, pragnąc w jakiś sposób uchronić ją przed czymś, czego sama pragnęła. Blue dotknęła szczupłą, bladą dłonią mojego ramienia.

- Vesper, proszę. Nie utrudniaj tego - głos miała zdeterminowany, ale spokojny. Opuściłam dłonie i odeszłam w geście pojednania. Ciemnowłosy w tym czasie podał jej ostrze i dał jej przestrzeń, by mogła uczynić swoją powinność. - dziękuję - szepnęła z lekkim uśmiechem na ustach i nim zdążyłam cokolwiek zrobić, widziałam jak klinga noża z niemiłym dźwiękiem została wbita w brzuch trybutki. 

Wybuch armatni. Ten odgłos zmusił mnie do spojrzenia na twarz dziewczyny - bladej, pustej, bez żadnych emocji. Martwej. Po jej wardze i brodzie ciekł potok świeżej krwi, a oczy wpatrywały się pusto w niebo. Z moich oczy natychmiast poleciały ciurkiem słone łzy smutku i goryczy. Pomimo wcześniejszego udawania twardej, trudnej zawodniczki - zmiękłam, klęcząc przy ciele, które wcześniej należało do mojej kompanki, sojuszniczki, przyjaciółki. Rozpłakałam się na dobre, gdy palcem środkowym i wskazującym delikatnie zamknęłam oczy Blue.

- Mam nadzieję, że po drugiej stronie będzie ci lepiej, niż tutaj. Spoczywaj w pokoju, Blue - Otton pomimo spokoju wyglądał na poruszonego w tamtej chwili. Mięśnie jego ramion były napięte, a po skórze pełzła mu gęsia skórka. Odeszłam od dziewczyny w chwili, gdy nadleciał srebrny poduszkowiec, mający zabrać jej martwe ciało z areny.